برای قهرمانانم

سالها است که بنا به دلایلی به فرهنگ شرق، به خصوص ژاپن و کره جنوبی علاقه مندم. اگر قصد داشته باشم جایی را برای زندگی انتخاب کنم، قطعا یکی از این دو کشور در انتخاب هایم قرار می گیرند. همیشه پشتکار، ادب، آرامش، نظم، صرف فعل خواستن برای رسیدن به آن چیزی که می خواهند، ارزش و احترامی که برای هم قائل هستند و خیلی موارد دیگر، باعث شده احترام خاصی برای ژاپنی ها و کره ای ها قائل باشم.
ژاپن! سرزمین آفتاب تابان، سرزمین سامورایی های بی باک و سرزمین شکوفه های گیلاس، این روزها به شدت درگیر مشکلات ناشی از زلزله و سونامی و انفجار رآکتورهای هسته ای شان هستند. تصاویر دلخراش و وحشتناکی که شبکه های تلویزیونی به تصویر می کشند، بهت آور و حیرت انگیزه است. طبیعتی که بدون هیچ رحمی، شعله های خشم خودش را در غالب زلزله و سونامی بر سر مردم ژاپن وارد کرده و آنها را در هم کوبیده است. چیزی که در هر نقطه ای از جهان، هر لحظه امکان دارد به وقوع بپیوندد. 

اما چیزی که در تصاویر به خوبی دیده می شود، آرامش، احترام و متانتی است که مردم شهرهای آسیب دیده از خودشان نشان می دهند. آرامشی که در پیدا کردن اجساد هم شهریانشان، افراد خانواده و نزدیکانشتن دیده می شود. آرامشی که در صف هایی که برای دریافت غذا تشکیل می دهند و آرامشی که در پشت چشمان خیسِ اشک آلودشان می بینم.

امروز، مرد ژاپنی با بغض از علاقه اش به شهرش می گفت. از چیزی که شاید دیگر وجود نداشته باشد. از چیزی که شاید نسل ها بگذرد و باز هم مثل روز اول نشود. از چیزی که مواد رادیواکتیویته ی موجود در آن، زندگی را امکان پذیر ننماید. از چیزی که... همه اینها درست. اما آنها ژاپنی اند. سخت کوش و بی پروا. می خواهند، پس انجام می دهند. شمشیرزنان سامورایی ای که شاید دیگر لباس رزم بر تن نداشته باشند و شمشیری در دست، اما روحشان همانقدر سامورایی است که اجدادشان بودند.
فاجعه زده هستند. آسیب دیدند، اما استوارند. آنها قبلا هم از طوفان های بزرگ و سهمگین دیگری هم به سلامت عبور کردند. آنها مردمان لحظات سخت هستند. آنها می توانند.

 

می دونم که شاید هیچوقت، هیچ کسی این از این قهرمان های من اینجا رو نخونه، اما من یادداشتی میذارم براشون...

私たちの親友の日本に： 私たちの痛みを見ています。私たちは、恐ろしい災害を見ています。しかし、最初からすべてを構築することを信じる。再構築することができます。あなたはいつも私のヒーローです。