فرودگاه مهرآباد و شوي مد

ديشب رفته بوديم فرودگاه مهرآباد دنبال خانم برادرم و بچه‌شون. خوب طبق معمول كه ما هميشه زود مي‌رسيم، ديشب هم زود رسيده بوديم و نشستيم تا هواپيما بشينه.

براي شوكه شدن و تعجب كردن زياد زمان لازم نبود. يه چهره‌هايي مي‌ديدي كه انگار سالن انتظار را با سالن fashion اشتباه گرفته بودن و با يه سر و وضعي اومده بودن كه نگو و نپرس. باورتون ميشه! اما يه هواپيما از آمستردام زمين نشسته بود و مسافرانش داشتن از فرودگاه خارج ميشدن. توي اين مسافرها، يه اكيپ 7، 8 نفري زن و مرد كه خوب تيپشون شبيه آلمانيها بود (اما احتمالا همون هلندي بودند) كنار سالن انتظار ايستاده بودند و داشتند نوشابه مي‌نوشيدند. با تعجب به اين ملت هميشه در صجنه نگاه مي‌كردند كه نگو و نپرس. البته حق داشتند.

وقتي پسر جووني كت و شلوار چرم بپوشه، كمربندي اندازه نصف يك ديس غذاخوري بسته به كمرش و يه كراوات مسخره بزنه و موهاش را شبيه سامورايي‌ها ببنده و دوتيكه دم اسبي درست كنه (حال به هم‌زنترين قيافه موجود بود خدايي) هر كي باشه تعجب مي‌كنه. يا وقتي دختر خانمي شلوار جيني بپوشه كه از زانو به باپين ريش‌ريش شده باشه و اندازه اين ريش‌ريش‌ها تا نزديكي‌هاي قوزك پا باشه شما تعجب نمي‌كنيد؟ هر كي باشه تعجب مي‌كنه. از اين تيپ‌ها خيلي بيشتر اونجا پيدا ميشد.

اما واقعا چرا ما اينطوري هستيم؟ چرا وقتي همچين اداهايي از خودمون در مياريم؟ واقعا اون پسر كه تعريف مردم بالا ناراحت نمي‌شه با اون تيپ و قيافه مياد بيرون؟ واقعا ناراحت نمي‌شه وقتي تعدادي از مردم با پوزخند و مسخره كردن نشونش ميدادن؟ اينها را بايد به حساب كپي بد و خيلي ناقص از فرهنگ غرب و شرق گذاشت، يا باشد به ارضا كردن عقده‌هاي شخصي و كمبودهاي اجتماعي ارجاع داد؟ نمي‌دونم! فقط اين را مي‌دونم و احساس مي‌كنم كه از همه خلا‌هاي اقتصادي، سياسي، ورزشي، هنري و هرچيز ديگه اي كه اسمش را دوست داريد بياريد، اين خلا فرهنگي، يا از خود بيگانه شدن، يا هرچيز ديگه از همه بدتره و بيشتر تو ذوق ميزنه.